Rozdział 19.

                Ginny Weasley biegiem przemierzała górne korytarze Hogwartu. W głowie kłębiło jej się tysiące myśli. Miała nadzieję, że Padama coś źle usłyszała od Parvati i ciąża Angeliny to jeden wielki żart. Nie wiedziała, co zastanie w Wieży Gryffindoru. Czy będzie tam Hermiona? Pewnie jest załamana, jeśli to wszystko to jest prawda. Żałowała, że jej romantyczny spacer z Harrym tak szybko się skończył, ale jej przyjaciółka była ważniejsza.

                Była już niedaleko portretu Grubej Damy. Weszła do Pokoju Wspólnego, który zdążył już ponownie zacząć żyć swoim życiem, a nie życiem Freda Weasleya. Pierwsze, na co zwróciła uwagę, to na spokojną rozmowę jednego bliźniaka ze swoją byłą dziewczyną. Hermiony nie było nigdzie widać. Szybko weszła do dormitorium uczennic szóstej klasy. Tam znalazła Pannę Granger.

                Wyglądała okropnie. Łzy lały się po jej policzkach, rozmazując czarny tusz. Szata pognieciona i mokra. Włosy w całkowitym nieładzie. I te oczy. Z tkwiącą w nich rozpaczą. Ginny szybko podbiegła do przyjaciółki i mocno ją przytuliła. Ta po chwili odsunęła się od niej.

- Gin, powiedz mi dlaczego? – zapytała Rudą. – Czy ja nie mogę być szczęśliwa? – kolejna łza popłynęła jej po policzku.

- Kochanie.. – zaczęła Ruda, ale nie wiedziała, co jej odpowiedzieć.

- Fred będzie ojcem. – łkała. – Ojcem nie mojego dziecka!

- Wiem Hermiono. Ale to nie znaczy, że nie możecie być razem.

- Jak to? – Gryfonka zdziwiła się. – Nie zabiorę ojca malutkiemu dzieciątku, które nie jest niczemu winne. Dziecku, w którym będzie płynęła krew miłości mojego życia.

- Nic jeszcze nie jest stracone! – próbowała przywołać ją do porządku Ginny.

- Jest. Nigdy nie byłam egoistką i nie będę. – zakończyła temat. – A teraz zostaw mnie Gin. Chcę być sama.

- Na pewno? Uważam, że nie powinnaś siedzieć teraz sama. – Ruda nie chciała jej zostawiać.

- Na pewno. Wyjdź już. – odwróciła się do niej plecami. – Dobranoc.

- Dobranoc Hermiono. – Panna Weasley posłusznie wyszła i udała się do swojej sypialni.

                Tymczasem w Pokoju Wspólnym Fred Weasley prowadził poważną rozmowę z matką jego przyszłego dziecka. Nie czuł się w tej sytuacji dobrze. Mówiąc więcej, po prostu był załamany. Marzył, by w przyszłości zostać ojcem. Ale w przyszłości. A nie teraz, gdy ma dopiero 17 lat.  No i drugim rodzicem miał być ktoś całkiem inny.

- Ale cieszysz się Freddie? – zamruczała cichutko Angelina.

- Oczywiście Angie. – nie chciał dziewczynie sprawiać przykrości. – Ale jak ty to sobie dalej wyobrażasz? Przecież jesteś teraz z Lee..

- Lee zostawił mnie, gdy tylko się dowiedział. – nadzieja w głowie Freda pękła jak bańka mydlana.

- Muszę ci zadać jedno pytanie.

- Jakie Fred? – zapytała.

- To na pewno moje dziecko?

- Jak możesz! – w jej oczach zaszkliły się łzy.

- Dobrze, przepraszam. Nie było pytania. – nie chciał, by kolejna osoba dziś płakała przez niego. – Musimy iść do lekarza.

- Tak, wiem. To dopiero początek, więc spokojnie zdążymy skończyć szkołę. – uśmiechnęła się. – A jak maluch się urodzi, to zamieszkamy razem i będziemy żyli długo i szczęśliwie. – Fred skrzywił się, jednak ona nawet tego nie zauważyła. – A wolałbyś, żeby to był chłopiec czy dziewczynka? – zapytała.

- To bez znaczenia Angelino. Najważniejsze, żeby było zdrowe. – odpowiedział, jak dojrzały mężczyzna.

- Bo ja już myślałam nad imieniem. Chciałabym, żeby nie było pospolite. – kontynuowała. – Dla dziewczynki Hortensja, a dla chłopca Bernard. – Fred nie wytrzymał. Zerwał się z fotela.

- Muszę załatwić pewną sprawę. – rzucił na odchodne swojej byłej dziewczynie.

- Tylko nie idź do niej! – zawołała do jego pleców Angelina. Po chwili przysiadła się do niej Katie Bell i ciemnoskóra dziewczyna teraz ją zaczęła męczyć wyborem imienia dla jej jeszcze nienarodzonego dziecka.

                Fred wypadł z Pokoju Wspólnego. Był przerażony tym, co go spotkało. Zastanawiał się, jak to w ogóle możliwe, że teraz, gdy myślał, że już na zawsze będzie szczęśliwy z Hermioną, musi poświęcić się komuś innemu. Ryzykowałeś. – powiedział do siebie w myślach. – Więc teraz sam możesz byś sobie winny. Po jego policzkach też zaczęły płynąć łzy. Czuł, że runął cały jego świat.

- Jesteś idiotą! – krzyknął na cały korytarz. Na szczęście nie było na niem ani jednej żywej duszy. – Ale bądź chociaż odpowiedzialnym idiotą. – dodał po cichu. Schował się za jedną ze zbroi z zamiarem przemyślenia swojego dalszego życia. Jak powiadomić rodziców, jak zareaguje rodzeństwo i najważniejsze.. jak porozmawiać z Hermioną.

                Dwa piętra niżej, niedaleko Pokoju Życzeń rodzeństwo Weasley razem z Harrym Potterm przeprowadzało „naradę wojenną”. Nadal nie mogli przyjąć do siebie myśli, że niedługo będą wujkami i ciocią. Było im strasznie żal Freda. O bólu Hermiony starali się w ogóle nie rozmawiać, nie myśleć. Biedna dziewczyna..

- No to co? – zaczął Geroge. – Pewnie koło wakacji będziemy mieć pierwsze wesele w rodzinie.

- Daj spokój George! – przerwała mu Ginny. – Jak możesz w ogóle mieć taki obraz w głowie? Trzeba to powstrzymać!

- Ale jak Gin? – zapytał Potter. – Przecież z tą sprawą nie da się już nic zrobić.

- Teoretycznie nie. – potwierdziła Ruda. – Ale nie macie wrażenia, że Angelina kłamie?

- Ale po co miałaby to robić? – zdziwił się Ron.

- Przecież sama zaczęła układać sobie życie z Jordanem. To pewnie na nią też spadło jak grom z jasnego nieba. Nie oskarżajmy jej. – bronił dawnej przyjaciółki George.

- Ale mi się wydaje, że coś tu śmierdzi! – nie dawała za wygraną Ginny.

- Nic nie śmierdzi. – nie wiadomo skąd, nagle pojawił się Fred. Widać było bladość jego twarzy. Ale starał się robić dobrą minę do złej gry.

- Witamy przyszłego tatusia. – z ironią powitał go młodszy brat.

- Daruj Ronald. – odpowiedział mu.

- Jak się czujesz stary? – zapytał bliźniaka Harry.

- Nie wiem, czy kiedykolwiek czułem się gorzej.

- Fred! Dacie radę. Rodzice na pewno wam pomogą. Będzie dobrze. Dziecko to nie jest jakaś straszna sprawa.– próbował pocieszyć go George.

- Ale ja się nie boję tego, że nie dam rady. Wiem, że mogę liczyć i na was i na rodziców.

- To czego się obawiasz braciszku? – dotknęła jego ramienia Ginny.

- Że całe życie będę musiał spędzić z Angeliną, której nie darzę nawet najmniejszym uczuciem. – zaległa cisza. Wszyscy wpatrywali się w Freda. – Nic nie mówcie. Idę. Muszę porozmawiać z Hermioną. – odszedł w stronę Wieży.

                Panna Granger leżała z szeroko otwartymi oczami. Cieszyła się, że była sama. Lavender z Parvati postanowiły długo nie wracać do swojego dormitorium. Chciały dać koleżance z pokoju czas na przemyślenia. Hermiona była im bardzo wdzięczna. Rozległo się pukanie. Do sypialni wszedł Fred Weasley.

- Chciałbym z tobą porozmawiać. – powiedział łamiącym się głosem.

- Oczywiście, wejdź. – podniosła się lekko i wskazała mu krzesło stojące na drugim końcu pokoju. Fred jednak nawet nie popatrzył w jego kierunku i udał się w stronę dziewczyny. Usiadł na skraju wielkiego łóżka i złapał dziewczynę lekko za rękę.

- Przepraszam. – powiedział a na jego policzkach znów można było zobaczyć łzy.

- Nie płacz Fred. Ja nie mam pretensji. Wszystko rozumiem. Nie mogę zabierać dziecku ojca. – mówiła spokojnie, choć płacz dusił jej gardło.

- Musimy się rozstać.

- Wiem. – odpowiedziała mu i ścisnęła mocno jego rękę.

- Pamiętaj Hermiono.. – podniosła oczy do góry i popatrzyła na niego. – Zawsze będę cię kochać. – pocałował ją w czoło.

- Idź już. – zdecydowanie powiedziała dziewczyna.

                Chłopak posłusznie wstał. Załamało go jeszcze to, że dziewczyna nie odpowiedziała na jego wyznanie. Wszystko było już stracone. Jego życie straciło sens. Powoli dochodził do drzwi dormitorium.

- Freddie? – zawołała Panna Granger.

- Tak? – odwrócił się w jej stronę.

- Ja też zawsze będę cię kochać. – po jej twarzy lały się łzy. – Żegnaj. – przewróciła się na drugi bok, a chłopak wyszedł z sypialni.

                Gdy tylko drzwi zamknęły się za Fredem, Hermiona zeskoczyła ze swojego posłania. Ze szpary za szafą wyciągnęła Ognistą Whisky.

- Piję, za twoje szczęście z nią. – powiedziała głośno i pociągnęła zdrowy łyk prosto z butelki.

                Dla niej też świat się skończył. 

Rozdział 19 specjalnie dla Clar. Mam nadzieję, że będzie Wam się podobał. Miłego czytania :)

Maja.