Rozdział 9.

                Od tamtego wydarzenia minął miesiąc. Hermiona jednak nadal czasami nocami nie mogła spać, mając w głowie to pełne nienawiści spojrzenie Freda. Myślała o tym tylko, gdy była sama. Ginny na zmianę z Peterem spędzali z nią tak wiele czasu, że bywały momenty, gdy miała ich już serdecznie dosyć. By nie zrobić im przykrości, nie dawała tego po sobie poznać.

                Fred strasznie żałował tego, jak potraktował dziewczynę. Wiele razy próbował ją przeprosić, lecz ona była nieugięta. Nie chciała nawet na niego patrzeć. Nie odpisywała na listy, ba nawet ich nie otwierała. Nie wiedział, co mu przyszło do głowy by oskarżyć Pannę Granger o czary. Choć gorsze i tak były przypuszczenia o chorej zazdrości. A z Angeliną nie układało mu się najlepiej.. Mimo już długiego czasu ona nadal nie mogła pogodzić się z faktem, że po 4 latach gry, wypadła z drużyny. Z wrogością traktowała Ginny, tak samo jak Harry’ego i Hermionę. Uważała, że to ich wina. Często  było ją widać z czerwonymi od płaczu oczami.

                A Ginny? Ruda nie przejmowała się tym, co myśli i robi Angelina. Miała ważniejsze sprawy na głowie. Od miesiąca, czyli od wejścia do quidditcha kłóciła się z Deanem prawie cały czas. Hermiona próbowała ją jakoś pocieszyć, jednak tam afera goniła za aferą. Thomas był strasznie zazdrosny o częste kontakty Rudej z Wybrańcem, ale nie dało się nic z tym zrobić, bo po wygranym meczu z Puchonami, Gryfoni bardzo mocno chcieli się przygotować do walki ze Slytherinem i ich treningi odbywały się codziennie.

                Hermiona unikała Freda jak ognia. Bardzo zbliżyła się do Petera. Franklin w ostatnim czasie pomógł jej niemiłosiernie. Mogła się już nazwać jego dziewczyną. Przytulali się, chodzili korytarzami za rękę, co spowodowało niedowierzanie Gryfonów i wyzwiska Ślizgonów. Dziewczyna starała się tym nie przejmować, jednak nie było to łatwe.

                W połowie października miała odbyć się pierwsza wycieczka do Hogsmeade. Gryfonka wybierała się tam oczywiście ze swoim chłopakiem, jednak w ostatniej chwili plany się zmieniły, ponieważ Peter zarobił szlaban u Mcgonagall i ta nie pozwoliła mu wyjść. Niespodziewana wiadomość bardzo ucieszyła Harry’ego i Rona, którzy rozpaczali nad tym, że mają z dziewczyną coraz mniejszy kontakt. Tak więc w sobotnie przedpołudnie ubrali się ciepło i wyszli z zamku, udając się w stronę wioski.

- Hermiono? – zagadnął ją nagle Harry.

- Tak?

- Bo my tak z Ronem.. chieliśmy wie-edzieć.. – nie wiadomo z jakiego powodu zaczął się jąkać.

- Co chcieliście wiedzieć? – uśmiechnęła się.

- No, dlaczego ty właściwie bratasz się z maksymalnie czystokrwistymi? – dokończył za Pottera Ron.

- Przepraszam cię Ronald, ale Ty też jesteś, jak to nazwałeś? O! Maksymalnie czystokrwisty.. – zdenerwowała się lekko.

- Ale ja jestem Gryfonem! – żachnął się chłopak.

- Chłopcy nie będę z wami rozmawiać na ten temat.. Bo wasze uprzedzenie do Ślizgonów i tak nigdy się nie zmieni. – odparła. – A Ślizgon to taki sam osobnik jak Puchon czy Krukon, a nawet Gryfon. – dodała.

- Ale on jest w drużynie Slytherinu.. – chciał jeszcze podchwycić temat Harry.

- I co z tego? W następnym meczu o tak będę kibicować Gryfonom. – skonczyła, jednak bez uśmiechu.

Dochodzili powoli do wioski. Rozmawiali o wielu sprawach, jednak nie były to zbyt istotne rzeczy. Quidditch, eliksiry, qudditch, miotły, qudditch, tłuczki, quidditch. Hermiona miała powoli tego dość. Nagle Weasley całkowicie zmienił temat.

- Hermiono? – spytał.

- Co tym razem? – nie wiedziała czego się spodziewać.

- Bo.. – teraz ten się zaczął jąkać. Co się z nimi stało? – pomyślała. – Bo chciałbym z tobą porozmawiać o Fredzie. – dokończył.

- O kim? – przeraziła się Hermiona. – A po co?! – niemal krzyknęła.

- Hej, nie denerwuj się. – próbował ją uspokoić Harry. – Nie mamy złych zamiarów. – dodał.

- O co chodzi? – mówiła nadal podniesionym głosem.

- Bo on chciał bardzo z Tobą porozmawiać, a Ty.. – chciał powiedzieć, jednak natychmiast przerwała mu Gryfonka.

- On już raz ze mną w bardzo świetny sposób porozmawiał! Nie przyznał się Wam, że nazwał mnie szlamą? – zapytała ze złością.

- On nam o wszystkim powiedział, naprawdę, ale słuchaj, jemu naprawdę jest przykro. – Ron próbował usprawiedliwiać brata.

- Przykro? Jemu jest przykro?! Śmieszne. – roześmiała się ironicznie. – Wiecie co? Trzymajcie sobie z nim, a ja zrobię zakupy sama! – odwróciła się napięcie i odeszła.

- Kobiety.. – westchnął Ron i nawet nie próbował jej zatrzymać. Razem z Harrym udał się w zupełnie innym kierunku.

                Hermiona miała zamiar wejść do paru sklepów, jednak nogi same poniosły ją na wzgórze przy Wrzeszczącej Chacie. Fredowi było przykro? – pomyślała. – Niemożliwe. Zresztą.. Ja dużo rzeczy jestem w stanie zrozumieć.. Jego nerwy wtedy i w ogóle. Ale żeby wyzywać mnie, prawie uderzyć? – pytała siebie w myślach. Ale czy nie zrobiłaś tego specjalnie? – zapytał cichutki głosik w jej głowie. – Czy specjalnie nie poszłaś do Mcgonagall, bo zdawałaś sobie z tego sprawę, że coś takiego może się stać? Że oddali się od Angeliny i wtedy będziesz miała szansę? – dodał. Nie! – zaprzeczyła myślom. – Nie! Zresztą to już teraz nie jest ważne. Mam Petera i jestem szczęśliwa. – okłamała samą siebie.

                Usiadła na dużym kamieniu między drzewami. Myślała, że to miejsce jest całkowicie opuszczone, jednak pomyliła się. Z daleka usłyszała podniesione krzyki. Rozpoznała głos Rudej.

- Dean ja naprawdę nie mam już siły! Ile razy mam ci mówić, że nic mnie z Harrym nie łączy?! – krzyczała.

- A ja ile razy mam mówić, że nie życzę sobie, żebyś spędzała z nim tyle czasu! – odkrzyknął.

                Hermiona nie chciała podsłuchiwać, jednak bała się ruszać, by jej nie zauważyli. Nie chciała brać żadnej ze stron w kłótni, dlatego siedziała cicho.

- Ale ja na treningach nie jestem tylko z Harrym! – próbowała się bronić.

- Lecisz na niego i tyle mam do powiedzenia na ten temat! – krzyknął jej prosto w twarz i odszedł.

                Ruda zaczęła płakać. Łzy płynęły po jej jasnych policzkach. Hermiona wstała by do niej podejść, przytulić, pocieszyć,  jednak ta nie zauważyła jej i szybko odeszła. Panna Granger nie widziała sensu, by ją gonić, dlatego postanowiła, że porozmawia z nią w szkole.

- Witaj Hermiono.. – za jej pleców rozległ się głos, który poznałaby nawet z bardzo dużej odległości, nie odwróciła się.

- Odejdź stąd. – odparła zimno.

- Błagam. Porozmawiaj w końcu ze mną! – podniósł głos.

- Nie mamy o czym ze sobą rozmawiać. – jej głos lekko zachwiał się, bo poczuła, że jest coraz bliżej, jednak nadal stała do niego tyłem.

- Przepraszam, zachowałem się jak kretyn! Wiem o tym. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. – Fred nawet nie próbował się bronić, wiedział, że zrobił źle, potrzebował tylko jej wybaczenia.

- Odejdź. – nie chciała z nim rozmawiać.

- Hermiono spójrz na mnie! – pociągnął ją za rękę i chwycił tak, jak wtedy w Wielkiej Sali. Po chwili jednak zdał sobie z tego sprawę i puścił ją, jednak nadal stał blisko.

                Dziewczyna popatrzyła w jego brązowe oczy. Co w nich widziała? Smutek na pewno. Dużo ciepła. I może odrobinę miłości, chciałaby, by w tych oczach była odrobina miłości specjalnie dla niej. Rozum nakazywał jej odwrócić się na pięcie i odejść, jednak serce krzyczało: Zostań!

- Przepraszam, za wszystko co ci zrobiłem. Za to, że płakałaś, za te wszystkie bezpodstawne oskarżenia. – mówił do niej cicho, patrząc w oczy.

                Hermiona nie odpowiedziała, patrzyła jedynie na niego a on? Fred widział, jak zmienia się jej twarz, jej oczy. Popatrzył na jej usta i już nie było odwrotu. Musnął je lekko, nie zdając sobie sprawy jaki błąd popełnia.

                A dziewczyna w sekundzie zapomniała o tym, że ma chłopaka, że Fred ma dziewczynę. Liczyło się tylko to, co jest tu. Tu i teraz! Ona i Fred, razem. Oddała mu pocałunek, a ten natychmiast zrobił się dużo bardziej namiętny, jednak nagle chłopak odsunął się od niej.

- Przepraszam! – prawie krzyknął. -  To nie powinno się stać. – dodał jeszcze i czym prędzej odszedł.

                 A Hermiona? Stała kolejny raz ze złamanym sercem, z niepotrzebną nadzieją, z oczami przepełnionymi łzami.  Kolejny raz zraniona.

Jest 9 dodana specjalnie dla Chochliczka ;* nie było pod poprzednim rozdziałem 5 komentarzy, jednak dla niej dodałam nowość, tutaj niestety już muszą być. Pozdrawiam!

Maja.