Rozdział 25.

Następnego poranka Fred obudził się bardzo wcześnie. Nie było jeszcze siódmej i nigdzie nie było słychać nawet najmniejszego dźwięku. Rozejrzał się po swoim dormitorium. Jego współlokatorzy, w tym jego brat, jak i wszyscy inni uczniowie, odsypiali wczorajszy Bal. Bliźniak, leżąc jeszcze w łóżku, wrócił myślami do wydarzeń poprzedniego dnia.

                Wstając rano byłem nieszczęśliwym człowiekiem. – mówił do siebie w myślach. – Wstając rano myślałem, że będę tatą. Ale dziecka nie ma, nigdy nie było. A Hermiona całowała się z Ronem. – westchnął. – Z moim młodszym, mało kumatym braciszkiem. Jak mogła? – spytał sam siebie. – A jaki miała powód, by czekać na ciebie? – pytaniem odpowiedział mu cichutki głos w jego głowie. – Żaden. – dokończył. – Naprawię to! – krzyknął już na głos, budząc przy tym George’a.

- Freddie? – drugi bliźniak odezwał się zaspany.

- Co?

- Mówienie do siebie to już choroba.

- A zamknij się i śpij! – odpowiedział mu i szybko wyskoczył z łóżka. – A i George. Jednak nie będziesz wujkiem. – ale tego Rudzielec już nie usłyszał, bo znów smacznie spał.

                Fred postanowił od razu przystąpić do działania. Przecież Mionka kocha mnie! – tylko to miał w głowie. – Mnie! Nie Rona. Już miał przygotowany plan. Zejdzie na dół do Wielkiej Sali, przygotuje śniadanie dla siebie i Panny Granger i zaniesie do jej dormitorium. I wtedy porozmawiają. Wyjaśni jej wszystko. I ona też wyjaśni wczorajszą sytuację. Miał nadzieję, że za dużo wczoraj wypiła i dlatego to się wydarzyło. Ba, wiedział, że na pewno tak było. Muszę tylko wymyślić jakiś logiczny powód, by pozbyć się Parvati i Lavender z pokoju. Powiem im, że Wiktor Krum jest w Sali Wejściowej. Na pewno zadziała. – zaśmiał się pod nosem, mając w oczach widok podjaranych Bułgarem Gryfonek.

                Wyszedł z Pokoju Wspólnego i zadowolony udał się w kierunku schodów. Nigdzie nie było widać ani jednej żywej duszy. Na drugim piętrze usłyszał jednak jakieś głosy. Nie chciał podsłuchiwać, ani podglądać, ale musiał przejść obok tych dwóch osób, by dojść do Wielkiej Sali. Była to dziewczyna i chłopak. Oboje ubrani odświętnie, całowali się w najlepsze pod jedną ze ścian. Uśmiechnął się w duchu. Impreza przeciągnęła się tej parze aż do samego rana. Nie rozpoznał ich z daleka, jednak podchodząc bliżej, mina coraz bardziej mu rzedła.

                Ową dziewczyną była Jasmine. Dziewczyna George’a. Chłopaka znał tylko z widzenia. Wiedział jedynie tyle, że jest Puchonem. Gryfonka słysząc, że ktoś się zbliża, odkleiła się od swojego towarzysza. Gdy spostrzegła, że korytarzem idzie Fred oczy zaświeciły się jej z przerażenia. Zrobiła się cała czerwona.

- Matt idź już, zobaczymy się później. – powiedziała szeptem do Puchona i uwolniła się z jego ramion.

- Ale..? – chłopakowi nie spodobało się to.

- Idź już! – powtórzyła i odwróciła się w stronę Gryfona, który zatrzymał się tuż obok niej. – Błagam Fred, to nie jest tak jak my.. – nie pozwolił jej dokończyć.

- Jak mogłaś Jass?! – Fred nie krył zdenerwowania na dziewczynę brata. – Przecież George nie widzi świata poza tobą!

- Daj mi wytłuma.. – znów jej przerwał.

- Tu nie ma co tłumaczyć. Zdradziłaś go. – stwierdził fakt. – Z jakimś tam Puchonem.

- Ale my z Mattem znamy się od dzieciństwa. To był przypadek. To był pierwszy i ostatni raz. – próbowała się tłumaczyć.

- A wiesz, że tylko winni się tłumaczą? – uświadomił jej. – Zresztą nie chce tego słuchać, to nie moja sprawa. – chciał odejść jednak Jasmine zatrzymała go, łapiąc za rękę, którą on od razu wyrwał.

- Więc nie powiesz Georgiemu? – spytała cichutko.

- Nie. – odpowiedział.

- Dzięku.. – zaczęła.

- Ale ty mu powiesz!

- Ale Fred, proszę, to się więcej nie powtórzy. – dziewczyna zaczęła płakać.

- Masz czas do wieczora. Jeśli tego nie zrobisz, ja mu powiem. – rzucił jeszcze i odszedł, zostawiając ją łkającą na środku korytarza.

                Jakbym nie miał dość swoich problemów. – powiedział sam do siebie. – Kobiety.. – westchnął i szybko zbiegł po schodach do Sali Wejściowej. Wielka Sala wróciła do swojego dawnego wyglądu. Długie stoły ustawione były na swoich miejscach, tak samo jak i podest dla dyrektora. Sklepienie było jasne i pogodne. Na szczęście jedzenie było już przygotowane. Szybko podszedł do miejsc Gryfonów i zaczął szykować posiłek dla siebie i Hermiony. Gdy skończył, wyszedł z pomieszczenia i nagle stanął jak wryty.

                Sala Wejściowa nie wyglądała jak dziesięć minut wcześniej. Z każdej strony, na każdej ścianie, z plakatów patrzyła na niego zapłakana twarz Angeliny Johnson. Kilkoro uczniów z zaciekawieniem patrzyło na ogłoszenie. Fred szybko zerwał jedno z nich i pędem pobiegł na górę.

                Wpadł do dormitorium siódmoklasistek budząc przy tym je wszystkie.

- Ej Weasley! – krzyknęła wkurzona Katie Bell. – Spadaj stąd!

- My śpimy! – dołączyła się Alicja Spinnet.

- Błagam Was dziewczyny. – zrobił skruszoną minę. – Muszę porozmawiać z Angie. Sam na sam!

- No dobra. – westchnęły obie i w piżamach wyszły z pokoju.

                Angelina leżała na łóżku. Oczy miała zapuchnięte. Płakała przez pół nocy. Wyglądała okropnie. Jakby przez tydzień nie wychodziła na dwór i chorowała na jakąś poważną grypę.

- Co się stało Fred? – spytała słabym głosem.

- Zobacz! – rzucił jej pod nos kartkę.

Angelina Johnson – jedynie córka mordercy czy może morderczyni?

Strzeżcie się wszyscy!

Ben Johnson to ojciec jednej z gryfońskich uczennic,

który zakatował swoją żonę.

Od sześciu lat chowa się w albańskiej puszczy.

Angelina Johnson ukrywa go.

Dlaczego, skoro zniszczył jej rodzinę?

Odpowiedź jest prosta.

Ona mu w tym pomogła!

Nie pozwoliła uciec swojej matce,

przez co Adriana leży od wielu lat w Szpitalu Świętego Munga.

Żądamy wydalenia Angeliny ze szkoły.

Do Azkabanu z nią!!!

Już nikt nie może w Hogwarcie czuć się bezpiecznie.

- Skąd to masz? – spytała przerażona.

- Cała Sala Wejściowa jest tym obwieszona! – odpowiedział zdenerwowany.

- Ale przecież to nieprawda! Jak mogłabym skrzywdzić swoją własną matkę?!

- Nie wiem. – odparł sucho.

- To sprawka Petera, wiem to! – krzyknęła głośno.

- Nie udowodnisz tego.

- Fred! – zawołała do niego. – Powiedziałeś już komuś, że nie jestem w ciąży?

- Nie, a dlaczego pytasz? – spytał zdziwiony, bo nie wiedział co to teraz, ma do rzeczy.

- Nie możesz nikomu teraz o tym powiedzieć!

- Dlaczego?! – Fred powoli zaczął się denerwować.

- Bo wszyscy będą mnie uważać za oszustkę. I nie uwierzą, że sprawa z moją matką jest nieprawdziwa.

- Ale ty jesteś oszustką Angelino. – powiedział do niej spokojnie.

- Co? – dziewczyna była wściekła. – Jak możesz?!

- Już wystarczająco ci pomogłem. A ty wystarczająco zniszczyłaś mi życie. – wstał. – A teraz radź sobie sama. – i wyszedł, zostawiając wściekłą dziewczynę samą.

                W Pokoju Wspólnym była już masa ludzi. Większość rozmawiała o czymś bardzo zawzięcie, więc Fred przemknął się przez pomieszczenie niezauważony. Postanowił zejść na dół, zerwać zaklęciami plakaty, by jak najmniej osób zdążyło je przeczytać, nie zdawał sobie jednak sprawy, że identyczne wiszą w prawie każdym zakątku zamku. Gdy myślał, że wszystkie zniszczył wyszedł na błonia w celu udania się na spacer i wymyśleniu, jak powiedzieć Hermionie, że nie będzie ojcem.

                Gdy Panna Granger przebudziła się, było już grubo po dziesiątej. Głośno zaburczało jej w brzuchu, przez co roześmiała się. Jej dormitorium było puste. Dziewczyny zapewne zeszły na śniadanie. Cieszyła się, że wczorajszej nocy pogodziła się z Lavender, która przeprosiła ją za zniszczoną sukienkę. Okazało się, że Panna Brown na Balu poznała bardzo dogłębnie przystojnego Krukona i to z nim chwilowo postanowiła spędzić całe życie. Hermiona miała w głowie wydarzenia z błoni. W nocy długo nie mogła spać i postanowiła dać Ronaldowi szansę. Wiedziała, że to spotka się z akceptacją jej przyjaciół, mimo, że Rudzielec był bratem Freda. Wstała z łóżka z dobrym humorem, szybko ubrała się i zeszła na dół. Przy kominku wypatrzyła właśnie Rona.

- Hej. – zawołała do niego. – Idziemy na śniadanie?

- Cześć. – uśmiechnął się do niej tajemniczo i pocałował w policzek. – Nie musimy.

- Ale jak to? – spytała zdziwiona. – Chodź, bo jestem strasznie głodna.

- Przyniosłem wszystko tutaj. – odpowiedział jej i pokazał obficie zastawiony mały stolik.

- Oj jakie to słodkie! – krzyknęła uradowana. – Dziękuję! – powiedziała jeszcze i rzuciła się na jedzenie.

                Po chwili do Pokoju Wspólnego weszła Ginny z Harrym. Oczywiście podeszli do swoich przyjaciół. Ron natychmiast rzucił im znaczące spojrzenia, których nie zauważyła Hermiona, pochłonięta piciem herbaty.

- Hej Miona. – zawołała Gin. – Jej. Musiałaś być strasznie głodna. – zaśmiała się.

- No trochę. – odpowiedziała jej. – To dlatego, że wczoraj prawie w ogóle nic nie jadłam.

-Hermiono? – zagadnął ją Harry.

- Co jest? – zapytała przyjaciela.

- Widziałaś się może z Fredem? – popatrzył na nią, nie zważając na zamrażające spojrzenie wściekłego Rudzielca.

- Z Fredem? – dziewczyna była zaskoczona. – Nie. Tylko wczoraj. Ale to jeszcze przed baa..

- Hermi? – przerwał jej Ron całkowicie zmieniając temat, by odciągnąć dziewczynę od myśli o Fredzie. – Może pójdziemy się przejść nad jezioro?

- Pewnie. – powiedziała, pijąc ostatni łyk herbaty. – Pójdę tylko po kurtkę. – wstała i udała się w stronę swojego dormitorium, jednak na kogoś wpadła. – O hej George. – uśmiechnęła się do niego szeroko.

- Widzę moja przyszła szwagierko, że masz dobry humor. – dziewczyna na te słowa roześmiała się. Czuła, że Ronald zdążył już wszystko wszystkim wypaplać o wczorajszym wieczorze. – Ulga, co?

- Jaka ulg..? – chciała zapytać, ale nagle obok niej znów pojawił się najmłodszy z braci Weasley.

- Hermiono pospiesz się, ja czekam. Mieliśmy iść na spacer, zapomniałaś? – powiedział szybko do niej.

- Na jaki spacer? – teraz dziwnie zaskoczony był bliźniak. – Po co z Ronem na spacer?

- Yyy? Eee? – Panna Granger nie wiedziała co mu odpowiedzieć. – A dlaczego nie? – powiedziała, gdy w końcu odzyskała mowę.

- Nie powiedzieliście jej?! – krzyknął całkowicie zbulwersowany George.

- Zamknij się. – powiedział cicho, ale sugestywnie Ronald.

- Czego mi nie powiedzieliście? – Hermiona zwróciła się do przyjaciół.

- No bo my ee.. yy. No właśnie chcieliśmy ci powiedzieć, że.. Ale to trudna sytuacja. – próbowała wszystko ratować Gin.

- No bo my.. – teraz zaczął Harry.

- Angelina kłamała! – ponownie wrzasnął George. – Nie jest w ciąży. Fred nie będzie ojcem!

- Fred nie będzie ojc-cee..? – Hermiona natychmiast zbladła i z łoskotem upadła na podłogę.

Dziękuję Wam za wszystkie pozytywne komentarze pod ostatnią notką. Postanowiłam, że nie zawieszę bloga, nie zostawię Was :) wszyscy kochani "Anonimowi" podpisujcie się na koniec komentarza imieniem, żebym wiedziała, kto czyta, bo zostawianie bez podpisu jest takie bezosobowe, a przecież nie o to chodzi. Jeśli ktoś chciałby być informowany o nowych notkach to zostawcie numer gg :) No i jeśli ktoś pisze coś swojego, to zostawcie link, bo ostatnio nie mam co czytać i bardzo chętnie zagłębię się w jakąś historię. A i zostawiam Wam stronę http://ask.fm/meybifre jeśli ktoś, coś, jakieś pytanie to serdecznie zapraszam :) Do następnego niedługiego przeczytania!

Maja