Rozdział 6.

Uczta powitalna w Wielkiej Sali przebiegła bez żadnych zakłóceń. Nowi uczniowie zostali przydzieleni do domów i odprowadzeni do Pokoju Wspólnego. Wszyscy byli najedzeni i bardzo senni. Hermiona pokazała najmłodszym Gryfonkom ich dormitorium i zeszła na dół, by powiedzieć przyjaciołom dobranoc.

                Szła uśmiechnięta i szczęśliwa, ciesząc się, że w końcu pochłonie ją to, co lubi najbardziej, czyli nauka. Zatrzymała się na dole schodów i od razu jeden widok popsuł jej humor. Przy kominku na jednym z foteli siedział Fred z Angeliną na kolanach. Tuż obok był Dean z Ginny, a Harry i Ron siedzieli niedaleko, jednak widać było ich dystans i ciskające, zazdrosne spojrzenia. Harry podobnie jak Hermiona nie mógł znieść tej sielanki. Jednak jak zawsze zachowywał zimną krew, a Hermiona, no cóż.. Była zbyt uczuciowa.

                Gryfonka chciała przejść niepostrzeżenie przez Pokój Wspólny i wejść niezauważona do swojego dormitorium. Niestety, jak zwykle przeliczyła się. Zauważyła ją Ruda.

- Hej Hermiono, chodź do nas! – zawołała.

- Nie dziękuję. Jestem zmęczona, idę spać! Jutro przecież mamy już lekcje. – odpowiedziała szybko z myślą, że to zakończy rozmowę.

- Daj spokój! Siadaj i nie marudź. – nie dawała za wygraną Ginny.

- Nie, naprawdę. Dobranoc! – Hermiona już wchodziła na schody prowadzące do jej dormitorium.

                Wśród jej przyjaciół w Pokoju Wspólnym zaległa cisza. Co się stało z Hermioną? – pomyślał Fred. – Przecież nigdy nie chodziła spać tak wcześnie. Coś jej się stało? E nie. Pewnie jeszcze będzie się uczyć przed snem.  – uśmiechnął się w duchu. Po chwili Angelina wpiła się w jego usta. Pochłonęło go tak bardzo, że w ciągu sekundy zapomniał o Pannie Granger.

- Fuuuj Fred! Moglibyście się choć trochę powstrzymać. Nie zapominaj, że my też tu jesteśmy! – zniesmaczył się Ron.

- Nie bądź zazdrosny braciszku. – roześmiała się Ginny i pocałowała swojego chłopaka.

- Ja naprawdę jestem w stanie dużo znieść, ale nie dam rady patrzeć jak się na okrągło gździcie! – powiedział wstając. – to okropne! Idziesz Harry? – zapytał przyjaciela.

- Tak, tak. Idę. Do jutra! – rzucił reszcie.

                Dla Harry’ego widok jego miłości z objęciach innego chłopaka był tak okropny, jak dla Rona widok pająków. Ale.. Może to i dobrze. Zajmę się quidditchem. – pomyślał.  Nie wiedział jednak, jak bardzo ta para niedługo pochłonie jego czas i zainteresowanie.

                Podczas tego wieczoru wszyscy byli tak zajęci sobą, że nawet nie zauważyli nieobecności Georga, który jak gdyby nigdy nic, spędzał miło czas w Pokoju Życzeń z bardzo piękną Puchonką. Raz się żyje! – myślał przy każdej nowopoznanej dziewczynie.

                Rano Hermiona wstała w bardzo dobrym humorze. Tak jak postanowiła w wakacje, tego roku zależało jej, by wyglądać trochę bardziej jak dziewczyna. Po wygrzebaniu się z łóżka, udała się do łazienki. Umyła zęby, wykonała delikatny makijaż, który dodawał jej uroku i włosy uczesała w gruby warkocz. Dzięki temu wyglądała zupełnie inaczej niż zwykle. Spojrzała w lustro i była zadowolona z tego, co widzi. Zeszła na dół, gdzie czekali na nią Ron z Harrym.

- Cześć! – zawołała. – Wyspaliście się?

- Hermiono! Wyglądasz jakoś inaczej. – uśmiechnął się Harry.

- Inaczej to znaczy ładnie? – spytała.

- Oczywiście! – potwierdził.

- Dzięki. – odpowiedziała mu też z uśmiechem. – A Ty Ronald co? Dlaczego patrzysz na mnie, jakbyś mnie widział pierwszy raz w życiu? – zapytała go.

- NaprawdenoHermiononowygladasznoladnie.. – zmieszał się.

- Nic nie zrozumiałam, ale to nic. – spojrzała na niego. – Chodźmy lepiej na śniadanie.

                Zeszli do Wielkiej Sali, gdzie opiekunka ich domu rozdawała plany lekcji. Minę jak zwykle miała surową. Była wymagająca, ale bardzo pozytywnie nastawiona do uczniów.

- Jeeej co za zestaw. – mruknął Harry. – Eliksiry ze Ślizgonami? Transmutacja z Krukonami? – marudził. – I jeszcze po południu historia magii z Puchonami? I to wszystko w pierwszy dzień szkoły? – przeraził się.

- Czy Ty zawsze musisz tak marudzić? – zdenerwowała się Hermiona. – Dzisiaj masz dużo, to jutro będziesz miał mniej. To logiczne.. – chciała ich w jakiś sposób pocieszyć.

- Mniej? – dołączył się Ron. – Zielarstwo z Puchonami, zaklęcia z Krukonami.. – kontynuował. – Ale dobre to, że obrona przed czarną magią chociaż. – ucieszył się. – Ale ze Ślizgonami.. – od razu zmarkotniał.

- Już nie można was słuchać! – zdenerwowała się poraz kolejny. – 6 rok, więc czego się spodziewaliście?!

- Wolnego! Przecież jesteśmy po sumach, a do owutemów daleko..

- Brak mi na was słów. – zakończyła temat i zagłębiła się w Proroka Codziennego.

                Chłopcy jedynie westchnęli i nałożyli sobie górę jedzenia  na talerze. Po chwili dosiedli się do nich Fred z Georgem dla odmiany.

- Gdzie twoja dziewczyna Fred? – zapytał go Harry.

- Była na śniadaniu wcześniej. Spotkaliśmy ją po drodze. Teraz plotkuje gdzieś z Katie Bell. Pewnie zastanawiają się kogo weźmiesz do drużyny. – mówił bliźniak. – Masz jakieś pomysły? – zapytał.

- No drużyna jest prawie zrobiona. Brakuje nam tylko trzeciego ścigającego. Ron, Wy, Katie i Angelina zostają. Po co zmieniać coś co jest dobre? – uśmiechnął się.

- Masz rację. – powiedział obrońca Gryfonów i ucieszył się w duchu, że nie będzie musiał kolejny raz przechodzić testów sprawdzających. - Ale myślisz, że Mcgonagall na to pójdzie? – zapytał. – Co roku zawsze od nowa wybierana jest drużyna.

- Załatwimy to, bo chce jak najwięcej czasu spędzać z Angeliną przed nauką do owutemów w przyszłym semestrze.  – uśmiechnął się Fred. – A jak nie to Hermiona nam pomoże to załatwić z psorką, prawda? – uśmiechnął się do niej.

- Oj dziękuję, że w końcu zauważyliście moją obecność! – z trzaskiem zamknęła książkę od eliksirów, którą czytała zaraz po przeanalizowaniu całego Proroka. Wstała. – I nie! Nie pomogę wam! Idę do lochów. Cześć! – powiedziała i odeszła.

- A tej co się stało? – zdziwił się Fred.

- Nie udawaj, że nie widzisz.. – powiedział Harry, który zauważył już coś w wakacje.

- Czego nie widzi? – teraz zdziwił się Ron.

- Niczego.. Kończ jedzenie, musimy ją dogonić. – pospieszał przyjaciela.

                Wstali i odeszli, a bliźniacy zapominając o zachowaniu Hermiony, pogrążyli się w rozmowie na temat nowego ścigającego.

                Tymczasem zdenerwowana Hermiona szła szybko w stronę lochów. Nie zauważała nikogo wokół, nie odpowiadała na żadne cześć, była wściekła jak nigdy. Ja naprawdę mogę się zgodzić na porozmawianie z Mcgonagall na temat quidditcha. Fajnie by było, gdyby zeszłoroczna drużyna została taka, jaka jest. Ale z jakiej racji mam to robić, skoro temu bezmózgowi zależy tylko na tym, by spędzać czas z tą czarną lalą! Przecież tu liczy się tylko quidditch! A nie spędzanie godzin w towarzystwie tej panny. Te jej czarne oczy, dziwny wyraz twarzy.. – aż sama zdziwiła się tym, co myśli. Zawsze dobrze dogadywała się z Angeliną i lubiła ją. Ale zazdrość o Freda była silniejsza.

                Nagle na kogoś wpadła. Książki wypadły jej z rąk, upadła na ziemię.

- Aj przepraszam. – zawołał jej napastnik. – Nie zauważyłem cię.

- Mógłbyś uważać, jak chodzisz! – jeszcze bardziej się zdenerwowała i dopiero teraz podniosła głowę. Naprzeciwko niej stał przystojny blondyn i szacie Slytherinu. – No tak.. Ale czego ja się mogłam spodziewać po Ślizgonie!

- Nie bądź niemiła, bo to ty na mnie wpadłaś, a nie ja na ciebie. – powiedział z zarzutem.

- Oczywiście, bo Ślizgoni nigdy nie widzą w niczym swojej winy! – nadal w niego uwadzała.

- Przestań. Jestem Peter Franklin z 7 roku, a ty? – uśmiechnął się do niej.

- Pf.. – nie chciała odpowiadać, ale poczuła, że trochę przesadza. - Hermiona Granger z 6 roku.

                Tak pochłonęło ją wcześniejsze krytykowanie Petera, że nawet nie zauważyła, jak zbliżają się jej przyjaciele. Ron z Harrym mieli zdziwione miny. Co ich przyjaciółka robi z jakimś fagasem absolutnie czystej, ślizgońskiej krwi?!

- Hermiono, co Ty tu robisz? – zawołał Ron. – Za 2 minuty zaczynają się eliksiry. Do Snape’a nie możemy się spóźnić. Nie w pierwszy dzień. Idziemy! – pociągnął ją za rękę, a Petera obdarzył wściekłym spojrzeniem. – Oszalałaś,  że zadajesz się z Ślizgonem? – zapytał chwilę później z krytyką.

- Przymknij się Ron i pospieszmy się, bo naprawdę się spóźnimy! – odpowiedziała z nawiązką.

                Peter stał jeszcze chwilę na korytarzu i wpatrywał się w odchodzących przyjaciół. Dziewczyna była całkiem niezła, nigdy o niej nie słyszał, ale to nie dziwne, bo nigdy nie interesował się Gryfonkami, jak przystało na prawdziwego ucznia Slytherinu. Bardzo ładna, ma piękny uśmiech. – myślał. – Chyba warto przyjrzeć jej się bliżej.– zdecydował i szybko odszedł w stronę klasy zaklęć.

Witam wszystkich, dodałam kolejny rozdział. Nowość dodam już po Nowym Roku, więc wszystkiego najlepszego kochani :) Pozytywnego nastawienia i spełnienia marzeń w tym 2013. Dodałam też parę linków i polecam, bo naprawdę warto zagłębić się w te opowiadania. Do następnego przeczytania!

Maja.