Rozdział 1.

Jasne, złociste promienie wpadły do pokoju mugolskiej dziewczyny. 17-letnia Hermiona Granger obudziła się przez rażące ją światło. Otworzyła oczy. Chwilę zastanowiła się, gdzie jest. Ciasny, ale ładny pokoik z dwoma łóżkami nie przypominał jej wielkiego pełnego przestrzeni pokoju w domu rodziców. Odwróciła głowę i zobaczyła Ginny. No tak. – pomyślała – przecież wczoraj przyjechałam do Nory. Ale ze mnie wariatka.. Wstała ostrożnie, by nie obudzić Rudej. Narzuciła na siebie bluzę i stwierdziła, że pójdzie do ogrodu.

                Dzień zapowiadał się wspaniale. Mimo godziny 7 już było bardzo ciepło. Zastanawiała się co dzisiaj postanowią robić jej przyjaciele. Do rozpoczęcia roku szkolnego w Hogwarcie pozostały jeszcze trzy tygodnie. Rozpoczynała 6 klasę. Nie miała jeszcze podręczników, ale nie spieszyła się. W  5 klasie coś zmieniło się w Gryfonce. Dzięki zainteresowaniu przystojnego Wiktora Kruma rok wcześniej, Hermiona uwierzyła w swoje możliwości. Stała się bardziej pewna siebie, zaczęła zwracać uwagę na swój wygląd. Wyładniała i wydoroślała. Oczywiście nauka nadal była ważna, nawet najważniejsza, ale od pewnego czasu liczyły się też inne sprawy.

                Hermiona była szczęśliwa. Miała kochających rodziców, świetnych przyjaciół, drugą rodzinę, którą byli Weasleyowie. Czego mogłaby chcieć więcej? Jej spokój burzył tylko Lord Voldemort, który odrodził się w siły. Martwiła się o Harry’ego. Ale przecież już tyle przeszedł, ze wszystkim dotąd sobie radził – myślała – on wygra. Przyjdzie czas kiedy pokona Voldemorta.

                Z rozmyślań wyrwały ją głosy dochodzące z kuchni. No tak, to Weasleyowie zbierają się na śniadanie. Szybko przemknęła schodami na gorę, bo nie chciała pokazywać się w piżamie. Weszła do pokoju, Ginny właśnie podnosiła się z łożka.

- Cześć Gin! – zawołała radośnie Hermiona.

- No cześć. Właśnie zastanawiałam się, gdzie jesteś. – mówiła zaspana Ginny.

- Byłam w ogrodzie. Wiesz jaka jest wspaniała pogoda? Musimy dzisiaj zrobić coś fajnego! Jestem taka pełna energii. Może pójdziemy nad to pobliskie jeziorko? Albo pogramy w quidditcha? Co myślisz? To będą piękne trzy tygodnie przed powrotem do szkoły! – cieszyła się starsza Gryfonka.

- Chwila, chwila Hermiono. Nie mów tak dużo, jest 7:30. Nad jeziorko, quidditch? Przecież Ty nie lubisz grać w quidditcha. Oszalałaś, zakochałaś się? – zaśmiała się Ruda.

- Tak, chyba w gnomie z Twojego ogródka! – wzburzyła się Hermiona i weszła do ich wspólnej łazienki.

                Zakochać się, też coś! – myślała, myjąc zęby. – Jeszcze nigdy nie byłam zakochana, a niedługo przecież kończę 16 lat. Ale jak mam ślinić się na widok chłopaka, który nie zwraca na mnie uwagi, to ja dziękuję. Ginny to jest biedna, kocha się w tym Harrym, a on nawet nie myśli o dziewczynach. Jakby to nie można było wprost pogadać o tym, co się czuje. Oj co ja plotę.. Przecież wiem, jak jest trudno. Wystarczy dzielić pokój z wiecznie zakochanymi Parvati i Lavender. One to mają na okrągło problemy. To cóż.. Chyba dobrze, że mnie to jeszcze nie dopadło. – uśmiechnęła się do swojego odbicia w lustrze. Uczesała włosy w wysokiego kucyka, przeciągnęła usta bezbarwnym błyszczykiem i zeszła na dół do kuchni.

- Dzień dobry! – powiedziała z uśmiechem. – I smacznego.

- Cześć Hermiono.

- Dzień dobry, dzień dobry kochana. Siadaj, już podaję ci tosty. – odpowiedziała jej pani Weasley.

                Usiadła obok Rona na brzegu i przypatrzyła się siedzącemu towarzystwu. Pana Weasleya już nie było. Wcześnie rano wychodził do Ministerstwa. Naprzeciwko niej siedziała Ginny. Na jej twarzy przybyło piegów, przez co wyglądała jeszcze piękniej. Obok Rudej siedzieli bliźniacy, Fred i George. Dwaj wariaci, którzy potrafili każdego wprawić w dobry humor. Chwilę dłużej zatrzymała wzrok na Fredzie. Te ciepłe brązowe oczy.. – pomyślała, jednak szybko się opamiętała. Obok niej siedział Ron. Nic się nie zmienił. Rozczochrane włosy i ten zaspany wyraz twarzy. No i Harry.. Na jego twarzy widać było zmartwienie, ale starał się tego nie pokazywać. Dzielny chłopak.

- Dobrze dzieciaki. Jak zjecie śniadanie to mam do was prośbę. Posprzątacie cały strych. Jak się szybko uwiniecie to

- Ale mamo! Zobacz, jaka jest ładna pogoda. Chciałyśmy z Hermioną iść nad jezioro, poopalać się. – zbulwersowała się Ginny.

- Bez dyskusji kochanie! Pójdziecie po południu. Żadne z was nie może jeszcze używać czarów poza szkołą więc tu macie ścierki i płyny.

- No to świetnie. – mruknął Fred.

- Świetne przedpołudnie nam się szykuje. – dodał George.

- No nie da się ukryć. – odpowiedział im jeszcze Ron.

                Cała szóstka z nietęgimi minami udała się na strych. Nie wiedzieli, czego się spodziewać, ponieważ dawno nikt tam nie zaglądał. Jednak już postanowili, że po obiedzie wszyscy pójdą nad to jezioro, choćby nie wiadomo co się działo.

 No to rozdział 1. Nie ma on może szaleńczej długości, ale dopiero się rozkręcam. Gdyby ktoś chciał być informowany o nowych rozdziałach, to zostawcie swoje numery gg w komentarzach. Chętnie poczytałabym jakieś opowiadania z serii dramione lub fremione, więc jeśli piszecie, dajcie mi o tym znać też w komentarzach. Pozdrawiam!

Maja.