Rozdział 36.

                Hermiona spokojnie skończyła posiłek w towarzystwie swojego chłopaka. Następnie jednak pospiesznie pożegnała się z nim. Wiedziała, że jak najszybciej musi porozmawiać z Fredem. Pocałowała Matta w policzek i wybiegła z Wielkiej Sali. Najpierw sprawdziła, czy nie ma Rudzielca w Pokoju Wspólnym, później na błoniach. Biegała po całym zamku, nie mogąc go znaleźć. W końcu do głowy przyszedł jej ostatni pomysł.

                Schodami udała się na siódme piętro. Trzy razy przeszła wzdłuż ściany myśląc: „Chcę iść tam, gdzie jest Fred Weasley”. Drzwi w końcu pojawiły się. Otworzyła je i weszła do pokoju, wyglądającego jak komórka na miotły. Zdała sobie sprawę, że chłopak ukrywa się przed nią. Zrobiło jej się odrobinę smutno z tego powodu, jednak i tak postanowiła z nim porozmawiać.

                Siedział na zniszczonym, zakurzonym krześle. Twarz miał ukrytą w dłoniach. Było mu ciężko, okropnie ciężko. Udał, że nie słyszy, że ktoś wszedł do pomieszczenia. Wiedział, że to ona.

- Freddie? – zagadnęła go szeptem.

                Nie odpowiedział. Podniósł głowę i popatrzył na nią smutnymi oczami. Smutnymi, ale pełnymi miłości. Chciał wstać, podejść do niej, przytulić, pocałować, jednak nie zrobił tego. Siedział i patrzył na nią. Czekał na jakiś ruch dziewczyny.

                Hermiona nie wiedziała co ma zrobić. Chciała zrobić to samo, co chłopak, jednak wiedziała, że nie może.

- Moglibyśmy porozmawiać? – spytała, a chłopak skinął jedynie głową. – Przepraszam Fred.

- Za co?

- Za to co stało się o świcie.. – jej głos był ledwie słyszalny.

- Dlaczego mnie za to przepraszasz? – Fred zapytał Hermionę, a w jej oczach pojawiły się łzy.

- Bo to nie powinno się stać.. – nie patrzyła na niego. Mówiła w podłogę.

                Gryfon na te słowa poderwał się z miejsca. Podszedł do niej i złapał za ramiona. Zmusił ją, by popatrzyła mu prosto w oczy.

- Żałujesz? – spytał spokojnie.

- Nie Fred, nie o to chodzi..

- A o co? – spytał, jednak odpowiedziało mu milczenie. – Hermiono powiedz mi o co chodzi!

- Fred ja nie mogę..

- Czego nie możesz? – był zdenerwowany. – Ja cię kocham Hermiono. – powiedział jeszcze.

- To nie powinieneś być ty, rozumiesz?! – skłamała, słysząc jego słowa. – To powinien być Matt. To jego kocham! To on jest moim chłopakiem! To z nim będę szczęśliwa!

                Fred nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. Przez chwilę nogi miał jak z waty. Odsunął ją od siebie. Zrobił dwa kroki w tył. Przyglądał się dziewczynie wielkimi oczami. Jeszcze nigdy nikt nie powiedział nic, co zraniłoby go tak bardzo, jak słowa Hermiony.

- To znaczy, że to nic dla ciebie nie znaczyło? – zdążył jedynie wydyszeć.
- Fred.. – Gryfonka dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała chwilę temu.

- Czy to znaczy, że nic to dla Ciebie nie znaczyło? – powtórzył.

- Nie, ale.. – chciała się wytłumaczyć.

- Wyjdź stąd. – powiedział stanowczo.

- Fred, proszę..

- Wyjdź stąd. – jego głos nie przypominał głosu Freda Weasleya. Był zimny. Jego twarz też była zimna.

- Fred! – krzyknęła.

- Wyjdź stąd NATYCHMIAST!

                Hermiona patrzyła jeszcze chwilę na niego. Już w tym momencie wiedziała, jak wielki błąd popełniła. Odwróciła się i chciała wyjść.

- Hermiono? – zawołał. Dziewczyna odwróciła się z nadzieją. – Od tej chwili dla mnie nie istniejesz. – powiedział jeszcze zimnym głosem i z powrotem usiadł na krześle.

                Dziewczyna wyszła z Pokoju Życzeń. W głowie miała setki myśli. Wiedziała, że zniszczyła nie tylko swoje życie, ale też jego. Wiedziała też, że już nic nie może zrobić. Że sprawa jest zamknięta. Skończona definitywnie.

                Tymczasem w innej części zamku Ginny w końcu postanowiła szczerze porozmawiać z Harrym. Chłopak czekał na nią w pustym Pokoju Wspólnym przy kominku.

- Musimy porozmawiać. – spojrzała w jego zielone oczy.

- Coś się stało? – chłopak przestraszył się wyrazu jej twarzy.

                Ruda otwarcie opowiedziała mu, co usłyszała w jego pokoju poprzedniego ranka. Harry w pewnym momencie nie wiedział, gdzie podziać swoje oczy. Ginny wiedziała, że to zły znak. Ale chciała, by powiedział jej prawdę prosto w oczy.

- Więc powiedz mi, o co chodzi? – spytała chłopaka.

- Ginny, ja Ci chciałem już wcześniej o tym po-owiedzieć.. – zaczął się jąkać.

- O czym? – Ruda mówiła spokojnie, jednak rozsadzało ją od środka.

- Ja.. Ale to nie ważne jest. To nic nie znaczyło. – teraz zaczął się też motać.

- Powiedz o co chodzi.

- No dobrze.. Ale wysłuchaj mnie do końca i nie przerywaj, okej?

- Mów wreszcie! – w jej głosie można już było rozpoznać zdenerwowanie.

- Jakiś czas temu parę razy spotkałem się z Cho. Na początku jak przyjaciele, bo miała problemy ze swoim chłopakiem. Jednak później.. Całowaliśmy się. Ale przyrzekam, że to było tylko raz. Później Cho wróciła do Allana.

- Czujesz coś do niej. – jej serce waliło jak oszalałe.

- Ginny, ja..

- Czujesz?

- Ja nie wiem.. – powiedział cicho i spuścił głowę.

                Ginny zbladła. Była czułą i otwartą dziewczyną. Jednak wiedziała, że mimo, że kocha to musi to skończyć. Nie da się jeszcze bardziej upokarzać.

- To koniec Harry. – powiedziała. – Koniec naszego związku. – wstała i spokojnie wyszła z Pokoju Wspólnego. A chłopak.. Nawet za nią nie zawołał.

                Minął miesiąc. Powoli zbliżały się egzaminy. Hermiona Granger nie miała żadnego kontaktu z Fredem i Ronem. Odsunęła się od nich całkowicie. Cały swój wolny czas poświęcała Mattowi. Nie było go jednak zbyt wiele, bo dużo się uczyła. Puchon uczył się jeszcze więcej, bo szykował się do owutemów. Pomiędzy spotkaniami z ukochanym, widywała się też z przyjaciółką. Ginny próbowała sobie ułożyć życie bez Harry’ego. Z nim przyjaciółki również nie miały kontaktu. Hermiona wiedziała tylko, że krząta się gdzieś codziennie po zamku, by niby przez przypadek spotkać Cho. Kolejny raz zwariował na jej punkcie. Ruda wcześniej reagowała na to łzami, jednak teraz powoli uczyła się z tym żyć. Zaprzyjaźniła się też z kolegą Matta, Adrianem i z nim chodziła na długie spacery, podczas których wiele rozmawiali. Wiedziała jednak, że chłopak może być tylko jej przyjacielem.

                Pewnego majowego wieczoru po treningu Quidditcha bracia Weasleyowie razem z Harrym Potterem wracali powoli do zamku. Byli zmęczeni, jednak chętni do rozmowy.

- Wyobrażaliście sobie jakiś miesiąc temu, że Hermiona z Gin nie będą z nami rozmawiać? – spytał chłopaków Ron.

- Nadal cię to gryzie stary? – pytaniem na pytanie odpowiedział George.

- Z tobą gadają, więc się przymknij.. – dołączył się Wybraniec.

- Nie tak ostro koledzy. – oburzył się bliźniak. – Wy nawaliliście, więc dajcie spokój.

- Przepraszam bardzo! – odezwał się też drugi bliźniak. – Ja nie nawaliłem. To Hermionie odbiło!

- No właśnie.. – potwierdził Ron. – Ale mogłaby już przestać się spotykać z tym idiotą.

- Zgadza się.. – pokiwał głową Fred.

- W ogóle wiedzieliście, że wasza siostra brata się z jakimś Puchonem z siódmej klasy? – zapytał ich Harry.

- No i co z tego? – spytał Pottera George.

- No to mogłaby przestać, nie?

- To ty mógłbyś przestać latać za tą Chang! – naskoczył na niego Freda.

- Wiem.. – ku zdziwieniu wszystkich Harry potwierdził. – To był błąd.

- Dużo czasu ci to zajęło.. – westchnął Ron.

- Przecież zawsze się docenia dopiero jak się straci. Trzeba było wcześniej o tym pomyśleć. – zakończył temat George. – Pospieszcie się, bo nie zdążymy na kolację!

                Tymczasem na skraju Zakazanego Lasu rozmowę prowadziły dwie osoby. Chłopak i dziewczyna. Z daleka już było widać, że ostro się kłócą.

- Długo jeszcze zamierzasz spotykać się z tą szlamą? – krzyknęła dziewczyna.

- Uspokój się Jass! Co ci do tego? – chłopak też nie krył zdenerwowania.

- No przecież kochasz mnie.

- A ty kochasz mnie, a spotykasz się z tym Rudzielcem! Daj mi się też trochę zabawić!

- Zerwij z nią. – powiedziała stanowczo.

- Nie. – odpowiedział.

- Dlaczego?

- Bo nie wykonałem jeszcze swojego planu do końca. Daj mi jeszcze trochę czasu. – uśmiechnął się do niej i namiętnie pocałował. W ciągu sekundy dziewczyna zapomniała o całej kłótni. 

Komentujcie! :)

maja.