Rozdział 32.

                Po pokonaniu długich schodów w końcu dotarła do pokoju Rudej. Gwałtownie otworzyła drzwi, zatrzaskując je za sobą. Rzuciła się na łóżko przyjaciółki i ukryła twarz w dłoniach.

                Ginny z Clarą wymieniły zdziwione spojrzenia. Ruda po chwili usiadła przy Hermionie i dotknęła ręką jej ramienia. Dziewczyna Charliego w tym czasie wyszła z pomieszczenia, czując, że jej obecność będzie im przeszkadzać.

- Miona? – zapytała cicho Ginny. – Co się stało? Czy Fred znów coś ci zrobił? Albo Ron? – odpowiedziało jej milczenie. – Hermiono! – Ruda zdenerwowała się. – Masz mi natychmiast powiedzieć, co się stało! – przyjaciółka w końcu odwróciła się do niej.

- Matt tu jest.. – powiedziała, na co Ginny popatrzyła na nią oczami wielkimi jak galeony.

- Przecież wiem. – na co znów Hermiona spojrzała zszokowana.
- Jak to wiesz? – spytała podniesionym głosem. – A dlaczego ja nic nie wiedziałam?
- Mama mi wczoraj powiedziała, że Annie ma kuzyna, który chodzi z nami do szkoły. I Ron wyjaśnił mi, że chodzi o Matta. Nie wiedziałam, że to takie ważne.

- Ginny! Ja zrobiłam coś naprawdę głupiego. Nie zejdę tam na dół. Spalę się ze wstydu. Muszę znaleźć twojego tatę i poprosić, żeby pomógł mi natychmiast wrócić do Hogwartu.

- Co? Co ty gadasz? Ślub jest za godzinę, Miona. Nie kombinuj. Co się tak naprawdę stało?

- No bo byłam w ogrodzie poukładać świece, bo Ronald jak zwykle nie zrobił tego dokładnie i jak wracałam to.. – zaczęła i opowiedziała przyjaciółce całą historię.

                Tymczasem na dole przygotowania powoli dobiegały końca. W kuchni zebrała się już duża część rodziny wraz z przyjaciółmi. George wesoło gawędził z Mattem, a Fred przyglądał im się z lekkim niepokojem podobnie jak Jasmine. Clara poprawiała Charliemu krawat, a Harry prowadził ożywioną rozmowę z najstarszym z braci Weasley, Billem. W końcu pojawiły się też dziewczyny. Ginny poprawiła przyjaciółce makijaż, więc Hermiona znów wyglądała pięknie. Na górze postanowiła, że będzie robić dobrą minę do złej gry. Wchodząc do kuchni, nie zaszczyciła Matta nawet jednym spojrzeniem, za to do całej reszty uśmiechnęła się promiennie.

                W końcu zaczęła się uroczystość. Gości było mnóstwo. Annie wyglądała prześlicznie. Jej lekko zaokrąglony brzuszek był całkowicie niewidoczny dzięki wspaniałej białej sukni. Percy przyglądał się swojej wybrance z miłością. Pani Weasley uroniła kilka łez. Na wszystkich twarzach gościł spokój i radość.

                Hermiona odpłynęła na chwilę. Wyobraziła sobie, jak to ona kroczy w pięknej suknie między rzędami krzeseł, trzymając za ramię swojego ojca. W oddali widzi księdza, który jest tradycją w mugolskim świecie, a tuż obok pracownika Ministerstwa Magii. Rozgląda się.. Wszędzie widzi mnóstwo białych kwiatów. Słońce mocno przygrzewa. Zbliża się do ołtarza. Jej wzrok przykuwa wzruszona mama i uśmiechnięty Ronald z Harrym. Widzi też główną druhnę w jasnozielonej sukience. Przygląda jej się. To Ginny. Z drugiej strony drużba. To jakiś wysoki chłopak, nie poznaje go. W końcu wzrok pada na Pana Młodego. To..

- Hermiono! – cichy szept i kuksaniec w bok. – Wróć na ziemię. – słyszy głos Ronalda, który natychmiast przywołuje ją do rzeczywistości.

                Uroczystość nie trwała dłużej niż godzinę. Wszyscy głodni usiedli przy stołach i zaczęli posiłek a chwilę po, zaczęły się tańce. Panna Granger nie mogła narzekać na brak partnerów. Nie zdążyła usiąść nawet na chwilę. Gdy już zapadał zmrok, do tańca porwał ją George. Piosenka nie była nazbyt szybka, więc chłopak złapał ją w talii. Był już lekko wstawiony.

- Powiedz mi moja droga, czy ty w końcu kiedyś będziesz moją szwagierką? – spytał, na co dziewczyna wybuchnęła śmiechem. – Naprawdę bez różnicy, który to z moich braci będzie. Ja cię po prostu chcę mieć w rodzinie!

- Wariat z ciebie Georgie. – zaśmiała się ponownie. – Ale to się chyba nigdy nie wydarzy.

- Nigdy nie mów nigdy kochana. – powiedział do niej stanowczo i poważnie. – Ja będę trzymał za to kciuki.

                Po chwili piosenka zmieniła się i Fred odbił dziewczynę z ramion swojego bliźniaka. Nie wypił nawet kropelki Ognistej. Do Mollu doszły wieści ze szkoły o jego problemach, więc Pani Weasley zabroniła mu. Sam też zresztą nie chciał. Wiedział, że musi coś zmienić w swoim życiu. Tym razem utwór był bardzo szybki. Razem z Gryfonką pokazali wszystkim kto jest królem i królową parkietu.

                Gdy muzyka uspokoiła się, Hermiona chciała odejść do stolika, jednak Fred zatrzymał ją.

- Nie bój się. – powiedział do niej cicho i zbliżył się. – Przecież już wszystko między nami w porządku, więc możemy tańczyć nawet do takiej muzyki. – przytulił ją do siebie. – O widzisz, tak jest dobrze. – Hermiona uśmiechnęła się, w płaskich butach nie sięgała mu nawet do ramienia, znów poczuła to bijące od niego ciepło.

                Tymczasem niedaleko, przy jednym ze stołów siedziała Molly wraz z Tonks i Lupinem. Przyglądali się tańczącym parom. Swój wzrok zatrzymali właśnie na Hermionie i Fredzie.

- Jak oni pięknie razem wyglądają. – westchnęła Pani Weasley.

- Prawda, pasują do siebie idealnie. – zawtórował jej Remus.

- A ja wam mówię, że oni jeszcze wrócą do siebie. – powiedziała Tonks.

- Tak myślisz?

- Zdecydowanie. – potwierdziła. – Będziesz miała kolejną piękną synową Molly. – uśmiechnęła się do niej, a Molly natychmiast to odwzajemniła.

                Nie zdawali sobie jednak sprawy, że parę kroków za nimi stoi Ron i przysłuchuje się tej rozmowie. Serce zaczęło mu szybciej bić, a ręce same zacisnęły się w pięści. Był zły. Nie sądził, że nawet jego własna matka będzie przeciwko niemu. Czym ty się dziwisz? – powiedział cichutki głosik w jego głowie. – W końcu jesteś najmniej kochanym synem. Hermiona na ciebie nie zasługuje. Fred jest dużo lepszy od siebie. – Lepszy? – krew uderzyła Ronowi do głowy. – Już ja pokażę, że wcale nie jest lepszy. – powiedział do siebie w myślach i ruszył w stronę parkietu.

- Odbijany! – krzyknął i porwał Hermionę z rąk brata, bo nie mógł już patrzeć jak się przytulają i wymieniają czułe spojrzenia.

- Zapomnij! – teraz to Fred się zdenerwował.

- Ona jest moja! – Ronald rzucił bliźniakowi spojrzenie pełne nienawiści.

- Dajcie spokój chłopcy.. Nie róbcie afery. – próbowała jakoś sytuację załagodzić Hermiona.

- Znów jesteś po jego stronie?! – jej słowa jeszcze bardziej go rozwścieczyły.

- Ale Ron.. – zaczęła Hermiona.

- Lepiej będzie, jak was zostawię. – przerwał jej Fred i szybko odszedł.

                Hermiona chwyciła za rękę Rona i udała się w odległy kąt ogrodu. Była zła, ale nie dawała tego po sobie poznać.

- O co chodzi Ron? – spytała spokojnie przyjaciela.

- Przyszłaś tu ze mną, a zabawiasz się z moim bratem! – krzyknął na nią.

- Ronald! – oburzyła się. – Ja z nim tylko tańczyłam.

- To się zawsze tak zaczyna!

- O co ci chodzi? Przecież my jesteśmy tylko przyjaciółmi. Nie bądź zazdrosny.

- Może ty tak myślisz.

- Słucham? – zdziwiła się.

- Ja cię kocham Hermiono i zrozum to w końcu! – powiedział i odszedł.

                Dziewczyna została sama. Kompletnie nie wiedziała, co ma w tym momencie ze sobą zrobić. Słowa przyjaciela najpierw oburzyły ją, ale już po chwili zasmuciły. Nie chciała go stracić, ale wiedziała, że jeśli tak dalej będzie, to w końcu tak się stanie. Przeraziła ją ta myśl. Rozpłakała się.

                W takim stanie w oddali zobaczył ją Matt. Przyglądał jej się przez dłuższą chwilę, zastanawiając się, czy do niej podejść. W końcu się zdecydował i usiadł obok niej na ławeczce. Dziewczyna zdziwiona popatrzyła na niego, ale nie odezwała się.

- Nie będę pytał, co się stało, bo wiem co się dzieje. – powiedział do niej cicho.

- Skąd wiesz? – spytała.

- Widzę.

- Matt.. – Panna Granger spojrzała na niego, chcąc zmienić temat. – Przepraszam za moje wcześniejsze zachowanie.

- Nie gniewam się. Nie dziwię się, miałaś pełne prawo tak pomyśleć.

- Jak to?

- Przyznam ci się do czegoś. To prawda, że przychodziłem pod portret Grubej Damy, by cię zobaczyć. To prawda, że przyglądałem ci się ze stołu Puchonów. Spodobała mi się Pani, Panno Granger. – uśmiechnął się do niej. Hermiona przez chwilę nie wiedziała, jak zareagować, jednak też się uśmiechnęła. – Mogę teraz powiedzieć coś szczerze?

- Tak, pewnie. – odpowiedziała.

- Powinnaś na jakiś czas odsunąć się od braci Weasley. Bo oni są gotowi wydrapać sobie oczy w walce o ciebie.

- Słucham? O czym ty mówisz?

- Nie rób takiej zdziwionej miny. – zaśmiał się. – Przecież oboje za tobą szaleją.

- Wiem to. – odpowiedziała smutno. – I chyba masz rację. Muszę coś z tym zrobić.

- Mogę ci jakoś pomóc?

- Nie. – odpowiedziała. – Albo przytul mnie. – powiedziała bez zastanowienia, zdziwiona tym, że to zrobiła. Chłopak w jakiś dziwny sposób pociągał ją. Matt na chwilę spiął się, jednak objął ją ramieniem, a ona położyła głowę na jego klatce piersiowej. Oddychali razem miarowo i spokojnie.

Zapraszam do komentowania. Pozdrawiam! :)

maja.