Rozdział 42.

                W sobotni poranek Panna Granger postanowiła się wyspać. Gdy się obudziła, było już grubo po 11, a w jej sypialni, oprócz niej samej, nie było nikogo. Po przebudzeniu była całkowicie wypoczęta, jednak postanowiła jeszcze chwilę poleżeć. Dziewczyna była uśmiechnięta i zrelaksowana, mimo że w głowie kłębiło jej się setki różnych myśli. Miała nadzieję, że postępuje właściwie. Że nie będzie tego nigdy żałować.

                Nagle usłyszała głosy, dochodzące z korytarza. Do pokoju wpadły jej współlokatorki, Lavender i Parvati. Obie były lekko szurnięte, więc Hermiony to w sumie nie zdziwiło, ale była ciekawa, co wprowadziło je w taki stan. Wiedziała, że z ochotą powiedzą jej o co chodzi.  W końcu były uważane za jedne z największych plotkarek w Hogwarcie.

- Hermiono, nie uwierzysz, co się stało! – Hermiona nawet nie musiała pytać, bo od razu odezwała się podekscytowana Panna Brown.

- Żałuj, że nie było cię na śniadaniu! – dołączyła się do niej z ekscytacją jedna z bliźniaczek Patil.

- No to dalej. – Hermiona szeroko się do nich uśmiechnęła. – Opowiadajcie! – ponagliła.

- Wyobraź sobie, że jemy sobie spokojnie śniadanie w Wielkiej Sali, a przejściem między stołami biegnie Parkinson..

- A za nią leci kto? W życiu nie zgadniesz..

- Twój były, Peter Franklin.

- I wykrzykuje: Pansy kocham cię, bądź moją dziewczyną, nigdy nie wybaczę sobie tego, jak cię potraktowałem..

- No co wy? – Hermiona wybuchła głośnym śmiechem.

- Gdybyś widziała Parkinson! Odganiała się od niego rękami, jak od jakiejś olbrzymiej muchy.

- I co było dalej? – Panna Granger dalej była ciekawa.

- Ogólnie sprawa by się pewnie rozniosła bez echa..

- Ale gdy ona tak biegała to w drzwiach Wielkiej Sali stał Malfoy.

- A wiesz przecież, że oni chodzą ze sobą. To znaczy Draco z Pansy.

- No tak, wiem. – potwierdziła dziewczyna.

- Pansy zatoczyła koło w całym pomieszczeniu, na ogonie cały czas mając Petera i podbiegła do Malfoya. A Franklin cały czas wołał, jak to kocha Parkinson. Malfoy jak to usłyszał to dał kumplowi w twarz.

- A co najśmieszniejsze Peter mu oddał i zaczęli się trzaskać przy wszystkich.

- Przy uczniach, nauczycielach, dosłownie wszystkich!

- I za żadne skarby nie dało się ich rozdzielić. Parkinson tak płakała.

- Aż na chwilę mi się jej żal zrobiło, uwierz Hermiono.

- Dobrze jej tak! – słów Parvati nie podzieliła Lavender.

- Nie mów tak Lav! Przecież dziewczyna nie jest niczemu winna. To Peterowi odbiło.

- Ale Pansy i tak jest kretynką.. – słysząc to, Panna Granger znów się zaśmiała.

- No i jak to się skończyło?

- Interwencja Snape’a. Obaj leżą w Skrzydle Szpitalnym. I do końca roku mają szlaban.

- I ten szlaban będą mieli razem!

- Tej historii Hogwart do końca nie zapomni!

- Taka draka!

- To było świetne!

- Dokładnie!

                Hermiona przestała słuchać swoich koleżanek. Śmiała się w duchu. Jedną sprawę zakończyła. Musiała tylko jeszcze raz podziękować Dori za pomoc. Jej koleżanka spisała się na medal. Świetna organizacja, świetna akcja i wszystko się udało. – powiedziała do siebie w myślach.

                Pospiesznie wstała i udała się do łazienki. Wykonała wszystkie potrzebne czynności i zeszła do Pokoju Wspólnego. Na kanapie zobaczyła siedzących przyjaciół. Z daleka było widać, że są w świetnych humorach. Z ochotą podeszła do nich.

- Cześć! – przywitała się. – Z czego się tak cieszycie?

- Hej Miona! – odezwali się wszyscy.

- Mamy ci do opowiedzenia świetną historię. – zaczął Harry.

- O Malfoyu, Franklinie i Parkinson. – dodał Ronald.

- Lali się na środku Sali Wejściowej! Wyobrażasz sobie?

- Naprawdę? – Hermiona udała zaskoczoną. – Dlaczego?

- Bo Peter zako.. – zaczął Potter, jednak jego dziewczyna przerwała mu.

- Aj Hermiona! – prawie krzyknęła ze śmiechem Ginny. – Nie zgrywaj się! Jesteś genialna! Nie mogę pojąć, jak ty to zrobiłaś! – uściskała przyjaciółkę.

- Miałam małą pomoc. – przyznała się dziewczyna.

- Jaką pomoc? – zdziwił się Harry.

- To twoja sprawka? – zawtórował mu Ron.

- Och wy głupki. – westchnęła Gin. – Niczego się nie domyśliliście? Szczerze powiem Hermiono, że na początku nie pochwalałam tego twojego planu zemsty, jednak to co zrobiłaś, było świetne.

- Dzięki Gin. – Hermiona uśmiechnęła się do przyjaciółki.

- Możecie nam w końcu powiedzieć o co tu chodzi? – chłopcy powoli denerwowali się.

- Sama jestem ciekawa, jak to dokładnie było. – powiedziała Ruda.

- Kojarzycie Dori? – spytała Panna Granger. – To Krukonka. Taka śliczna blondynka.

- Ta co wiecznie sprzedaje babeczki, żeby pomóc mugolskim, chorym dzieciom?

- Dokładnie! No to sprzedała ostatnio jedną wyjątkową babeczkę. Petrowi. Z amortencją. – przyjaciele zrobili wielkie oczy ze zdziwienia, jednak zaraz wybuchli gromkim śmiechem. – Reszty się domyślacie?

- Na brodę Merlina Hermiono. Jesteś totalną wariatką! – krzyknął Harry, a dziewczyna jedynie wzruszyła ramionami i też się roześmiała.

                Przez cały dzień w Hogwarcie nie mówiono o niczym innym. Gdy w końcu amortencja przestała działać, Peterowi wróciły zdrowe zmysły. Próbował ze wszystkich sił w jakiś sposób przekonać przyjaciela, że Pansy nic dla niego nie znaczy, jednak Draco nie wierzył. Za bardzo był zazdrosny o swoją dziewczynę. Ich kolejną kłótnię było słychać w całym zamku. A Parkinson wypłakiwała sobie oczy w Pokoju Wspólnym Ślizgonów.

                Wieczorem Matt pewnym krokiem przemierzał zamek, kierując się w stronę starej klasy transmutacji, gdzie umówił się z Jasmine. Był zadowolony z wolnego wieczoru. Hermiona powiedziała mu, że spędza wieczór z przyjaciółmi, więc nie było żadnej możliwości, by spotkał ją gdzieś na korytarzach Hogwartu. Była dziewczyna jednego z bliźniaków już na niego czekała. Ciepło uśmiechnęła się do Puchona, a jego oczy rozświetliły się jasnym blaskiem. Podszedł do Jasmine i gorąco ją pocałował.

- Ekhm. – ktoś odchrząknął zza rzeźby stojącej w kącie.

                Zakochani z przerażeniem oderwali się od siebie. Ich miny były nie do opisania. Na twarzach malował się strach. Z ciemności wyłoniła się rudowłosa postać. Z szyderczym uśmiechem i bystrymi oczyma.

- Ginny! – krzyknęła Jasmine.

- Co ty tu robisz Weasley? – z odrazą spytał Matt.

- Trochę milej frajerze. – fuknęła dziewczyna.

- Co ty tu robisz Gin? – grzecznie spytała Rudą Jasmine.

- Spaceruję. – odpowiedziała. – A wy jak widzę świetnie się bawicie. Jak wam nie wstyd!

- Ale ja już nie jestem z Georgiem. – Jass próbowała obronić się.

- Ale ty chyba nadal chodzisz z moją najlepszą przyjaciółką, co? – zwróciła się do chłopaka, a on spuścił głowę. – Nie będziecie mieli życia w Hogwarcie, gdy to wszystko się wyda. Hermiona jest jedną z najbardziej lubianych uczennic, bliźniaków zresztą też wszyscy lubią. – uśmiechnęła się z kpiną. – Zjedzą was tu. Zdajecie sobie z tego sprawę?

- Ginny, nie możesz nikomu powiedzieć tego, co widziałaś. Proszę. – powiedziała cicho dziewczyna.

- Przymknij się Jass. Mogę zrobić, co tylko zechcę, prawda Matt?

- Nie zrobisz tego! – Puchon zaczął krzyczeć.

- Nie krzycz kochany, bo tylko pogarszasz sprawę. – powiedziała słodko. - Jesteś pewny, że nikomu nic nie powiem?

- W sumie to.. nie.. – chłopak zwątpił.

- Będziesz musiał się trochę postarać. – uśmiechnęła się sztucznie w jego stronę.

- Ginny, nie możesz. Zrobię wszystko, by tylko Hermiona się nie dowiedziała.

- Świetnie! – Ruda ucieszyła się. - Jutro wyślę przez sowę pierwsze instrukcje. A teraz kontynuujcie. – zaśmiała się. – Udanej zabawy! – dodała jeszcze i odeszła, zostawiając ich w całkowitym osłupieniu.

                Gdy tylko minęła róg korytarza, puściła się biegiem w stronę Wieży Griffindoru. Tam czekała na nią brązowowłosa postać. Ginny uśmiechnęła się do niej porozumiewawczo, kiwnęła głową na znak, że wszystko poszło zgodnie z planem i razem weszły do Pokoju Wspólnego Gryfonów w wyśmienitych humorach. 

Pozdrawiam! :)

Maja.