Rozdział 29.

                Kolejny miesiąc minął Hermionie w bardzo szybkim tempie. Wszystko to za sprawą wiadomości o weselu Percy’ego Weasley’a, na które została zaproszona przez Rona. Oczywiście z radością się zgodziła i już szykowała kreację razem z Ginny.

                Ten czas, choć zleciał jej w mgnieniu oka, nie był dobry. Ze swoim byłym chłopakiem nie miała żadnego kontaktu, jak zresztą nikt inny. Fred był w swoim świecie, do którego nikogo nie dopuszczał. Chodził na zajęcia, lecz w ogóle się na nich nie udzielał, nie przeszkadzał, nie robił głupich dowcipów. Nawet jego brat bliźniak nie potrafił do niego dotrzeć. George chciał porozmawiać z bratem o sytuacji, jaka miała miejsce między nim a Jasmine, lecz Rudzielec unikał go jak ognia. Jego i wszystkich przyjaciół.

                Nie można powiedzieć, że Hermiona nie próbowała rozmawiać z Fredem, jednak ten nawet na nią nie patrzył. Przechodził obok ze spuszczoną głową, nie mówiąc nawet krótkiego „cześć”. Takie sytuacje bolały dziewczynę, ale sama mogła być sobie winna. Wybrała przyjaciół zamiast chłopaka, więc takie zachowanie bliźniaka w ogóle nie powinno ją dziwić. Starała się jednak jakoś zwrócić na siebie jego uwagę, „czatowała” na niego po treningach, ale gdy odkryła, że chłopak zaczął pić i spędzać wieczory w Pokoju Życzeń z coraz to nowszymi dziewczynami, odpuściła. Całe dnie spędzała z przyjaciółmi, z czego byli oni bardzo zadowoleni. Przestali się jej czepiać, a Ronald był wniebowzięty.

                Percy zaskoczył wszystkich wiadomością o weselu, ale okazało się, że jego dziewczyna Annie jest w ciąży. Pani Weasley była przeszczęśliwa, że w końcu doczeka się wnuka lub wnuczki. Ślub miał się odbyć za tydzień w Norze. Całe rodzeństwo pana młodego było oczywiście zaproszone z osobami towarzyszącymi. Tak więc na to wydarzenie szykował się Ron z Hermioną, George z Jasmine, Ginny z Harrym i Fred. Nikt nie miał pojęcia z kim się pojawi. Najmłodsza z rodzeństwa była jednak tak ciekawa, że postanowiła się tego dowiedzieć. Najlepiej od samego źródła.

                W poniedziałkowy poranek Gin zaczynała zajęcia później, podobnie jak Gryfoni z siódmego roku. Ruda przyczaiła się na bliźniaka pod portretem Grubej Damy i gdy chłopak wychodził, to niby przypadkiem wpadła na niego.   

- O cześć Fred! – krzyknęła.

- Cześć. – odpowiedział nawet na nią nie patrząc i odchodząc, lecz siostra w ciągu sekundy go dogoniła.

- Co tam? – spytała radośnie.

- Wszystko w porządku. – powiedział na odczepnego.

- Musimy wymyślić jakiś prezent dla Percy’ego i Annie. – kontynuowała, by jakoś go zatrzymać rozmową.

- Ok.

- Jak myślisz co będzie najlepsze? Zastawa do ich nowego domu czy może stół z krzesłami?

- Bez różnicy. – powiedział przyspieszając tempa, co od razu zrobiła też Ginny.

- I myśleliśmy też z Ronem o zrobieniu dużego albumu rodzinnego dla niego. Jak sądzisz to dobry pomysł?

- Nie wiem.

- A może lepsze było.. – chciała mówić dalej, jednak brat jej przerwał.

- Do jasnej cholery, odczep się ode mnie! – zatrzymał się i spojrzał na nią z nienawiścią.

- Ale Fred.. – dziewczyna była zszokowana.

- Rozwaliłaś mój związek z Hermioną, rozumiesz?! To wszystko twoja wina na równi z Potterem i naszym ukochanym braciszkiem. To wszystko przez was! Więc z łaski swojej spadaj stąd i się do mnie nie odzywaj. – wykrzyczał jej prosto w twarz i odszedł.

                Ginny stała w miejscu jak zamurowana. Nigdy żaden z braci nie odezwał się do niej w taki sposób. Oczy zapełniły jej się łzami i spłynęły po policzkach. W takim stanie zastał ją drugi bliźniak, który wyszedł zza rogu. Gdy zobaczył twarz swojej młodszej siostry szybko podbiegł i przytulił ją do siebie.

- Już wszystko dobrze Gin. – powiedział jej szeptem do ucha. – Ktokolwiek ci to zrobił, zabiję. – zapewnił. – Co się stało?

- Nic. – odpowiedziała odsuwając się od niego. Szybko przetarła twarz rękawem szaty. – Rozmawiałam tylko z Fredem.

- Z Fredem? – George zdziwił się. – Po co? Przecież wiesz, że on nie chce nas znać.

- Ale minął już miesiąc! – zdenerwowała się Ruda. – Przecież jesteśmy rodziną!

- Daj mu spokój dla swojego dobra. Ja postaram się z nim porozmawiać, jak w weekend pojedziemy do domu. Swoją drogą to zaskakujące, że Dumbledore pozwolił nam jechać do Nory, no nie? – chciał ją zająć innym tematem.

- Nie miał innego wyjścia. – dziewczyna zaśmiała się. – Mama gotowa była przylecieć tutaj i błagać go na kolanach. Chodź ze mną na śniadanie, bo Harry i reszta mają lekcje. – powiedziała i ruszyli w stronę schodów zaśmiewając się z niektórych pomysłów Pani Weasley.

                W innej części zamku Hermiona szybko wyszła z klasy transmutacji. Spieszyła się bardzo, bo zapomniała dopisać czegoś bardzo dla niej ważnego do eseju z eliksirów. Biegiem ruszyła w stronę biblioteki. Niestety kolejny raz miała pecha, bo w drzwiach pomieszczenia z kimś boleśnie się zderzyła i z hukiem upadła na podłogę.

- Ała! – krzyknęła, leżąc na podłodze. Wokół leżało pełno przedmiotów z jej torby.

- Jej Hermiono strasznie cię przepraszam! – powiedział do niej jakiś męski głos, którego nie rozpoznawała. Podniosła głowę i przed sobą zobaczyła starszego od siebie blondyna z naszywką Hufflepuffu. Chłopak z uśmiechem, ale i lekkim przerażeniem podawał jej rękę. Z wahaniem chwyciła ją i wstała.

- My się znamy? – spytała zdziwiona.

- A tak przepraszam. Ty mnie nie znasz, ale ja znam ciebie. Jestem Matt. – powiedział do niej.

- Ale skąd mnie znasz? – dziewczyna chciała się tego dowiedzieć.

- Jestem przyjacielem Jasmine, z którą chodzi George. I dużo o tobie słyszałem, choć nigdy nie rozmawialiśmy. – odpowiedział na jej pytanie. – Wszystko w porządku? Nic cię nie boli? Nie musimy iść do Skrzydła?

- Mój limit pobytów u Pani Pomfrey został już na ten rok wyczerpany. – powiedziała, a chłopak zaśmiał się. – Nic mi nie jest i nic się stało.

- Ale naprawdę cię przepraszam.

- Wszystko w porządku, uwierz. Ale teraz już muszę iść. Cześć! – zawołała do niego, odchodząc.

- Niedługo znów się spotkamy Hermiono. – rzucił do niej tajemniczo.

- No na pewno na którymś ze szkolnych korytarzy. – zaśmiała się kolejny raz.

- I nie tylko. Do zobaczenia! – powiedział i zaczął się oddalać. Hermiona chwilę zastanowiła się, co chłopak mógł mieć na myśli, jednak przypomniała sobie o eseju, wzruszyła tylko ramionami i weszła do biblioteki.

                Wieczorem po całym dniu zajęć w końcu spokojnie usadowiła się w fotelu w Pokoju Wspólnym. Po chwili dołączyła do niej Ginny, której zły nastrój wyparował całkowicie.

- Jak myślisz? Do czarnej sukienki jakie dodatki? Czerwone czy białe? – spytała Hermionę.

- Czarnej sukienki? Co to? Pogrzeb? – pytaniem na pytanie odpowiedziała jej z pełną powagą Panna Granger. – Nie możesz iść w czarnej! – zarządziła.

- W sumie to masz rację. Wymyślę coś innego, no ale nie ważne.. Jak Ci minął dzień?

- Dobrze, ale padam na twarz. – odpowiedziała jej. – A Tobie?

- W porządku. Od rana mam dobry humor. – skłamała.

- Ja też. Ej Gin? – Hermiona zagadnęła przyjaciółkę. – Znasz Matta? Puchona z siódmego roku?

- Wiem, który to, ale nigdy z nim nie rozmawiałam. – odpowiedziała jej, zaskoczona pytaniem. – A czemu? On się przyjaźni z Jass.

- Wpadłam na niego dziś. Strasznie miły z niego chłopak.

- Miona? Podoba ci się? – zaśmiała się Ruda.

- Nie. Po prostu jest interesujący. – powiedziała i skończyła temat, zauważając Rona – Hej Ron! – przywitała się z przyjacielem.

- Mam dla ciebie list, nie wiem od kogo, ale podał mi go Colin. Pogadamy później, bo muszę znaleźć Harry’ego. Cześć! – jak szybko przyszedł,  tak szybko go nie było.

                Hermiona siedziała zaskoczona z kopertą w dłoni. Nie wiedziała, czego ma się spodziewać. Listu od rodziców? Powiadomienia od Mcgonagall? Czy może wyjca od Freda? Ostatnia myśl całkowicie wytrąciła ją z równowagi i zamyśliła się.

- No otwieraj! – prawie krzykiem „obudziła” ją Ginny.

- Co? Aha no tak. – powiedziała i z trzęsącymi rękami rozdarła kopertę i rozłożyła kartkę.

- I co? Kto to? – po chwili odezwała się umierająca z ciekawości Ruda.

- Matt.. – odpowiedziała Hermiona cicho.

- Co? Daj mi to! – zdziwiła się Panna Weasley i wzięła od przyjaciółki list.

Droga Hermiono,

Chciałbym Cię bliżej poznać.

Co powiesz na wieczorny spacer jutro?

Czekam na odpowiedź.

Pozdrawiam i miłych snów.

Matt

- Ulala. – zawołała Gin. – Zamierzasz iść?

- Nie. – odpowiedziała szybko i zdecydowanie Hermiona.

- Dlaczego? – Ruda zdziwiła się.

- Bo sprawa z Peterem zaczęła się tak samo i zobacz jak się skończyła. Nie zaryzykuję drugi raz. – wyjaśniła. - Daj mi jakąś kartkę. Od razu odpiszę.

Przykro mi, ale nie mam czasu na jakiekolwiek spotkania.

Nie gniewaj się.

Pozdrawiam też.

Hermiona.

- Nie sądzisz, że trochę za ostro? – Ginny była zdziwiona zachowaniem przyjaciółki.

- Nie. – odpowiedziała. – I nie wracajmy więcej do tego tematu. Idę spać, dobranoc. – rzuciła jeszcze i zostawiła przyjaciółkę samą w Pokoju Wspólnym. 

Zapraszam Was wszystkich do ocenialni blogów, którą będę prowadzić wraz z dwiema innymi osobami http://pisanie-to-sztuka.blogspot.com/ ;) Większość z Was pewnie jest zaskoczona, ale chcę się też sprawdzić w czymś innym. Gdyby jakieś pytania to http://ask.fm/meybifre Pozdrawiam!

Maja.